جوان آنلاین: اولین خاصیت گروه‌های جهادی این است که رنج سفر را می‌کشند تا بتوانند به گروهی از هموطنان کم‌برخوردار که نیازمند یاری در عرصه‌های مختلف هستند، خدمت کنند؛ مردمانی که به خاطر محرومیت یا بروز برخی مشکلات توان رفع مشکلات‌شان را ندارند. ویژگی بارز گروه‌های جهادی این است که بدون هیچ چشمداشتی تا مرز خطر می‌روند و فی‌سبیل‌الله سعی دارند دل مردم را شاد کنند. گروه جهادی شهدا یکی از همین گروه‌هاست که در سالهای اخیر سعی کرده است بخشی از خدمات‌رسانی‌هایش را به مناطق شرقی کشور و جنوب پایتخت معطوف کند تا غبار محرومیت را از بخش‌های مختلف بزداید.
بعضی وقت‌ها که با جهادگران به گفتگو می‌نشینیم احساس خاصی به وجود می‌آید و حال دیگری دست می‌دهد؛ گویی یک نفر از سرزمین مهربانی و گذشت و ایثار آمده؛ کسی که حرف‌هایش شیرین، اما قابل تأمل است؛ حرف‌هایی که ما زمینی‌ها آن‌ها را دوست داریم ولی در عملی‌کردن‌شان کمی سستی می‌کنیم و بهتر است بگوییم این کارها، کار‌های سختی است و به اراده و ایمانی قوی نیاز دارد.
گروه جهادی شهدا از جمله گروه‌هایی به شمار می‌آید که بدون هیچ قیل و قالی در حال خدمات‌رسانی به هموطنان نیازمند در اقصی نقاط کشور است.
جهادگران این گروه در سالهای گذشته بیشتر در مناطق شرقی کشور و جنوب تهران اردو زده و در زمینه‌های مختلف به خدمات‌رسانی پرداخته‌اند.
محسن اسماعیلی، مسئول و فرمانده این گروه جهادی است، اما خودش می‌گوید: من فقط سخنگو و گزارش‌دهنده تلاش‌ها و ایثار بچه‌ها هستم.
به مسئول گروه جهادی شهدا می‌گوییم که بخشی از مردم فکر می‌کنند این گروه‌ها وابسته به سپاه و بسیج هستند و این تصور تبدیل به یک تفکر شده، آیا از نظر شما درست است؟
اسماعیلی جواب می‌دهد: «ما گروه‌های جهادی وابستگی به هیچ ارگان و سازمانی نداریم و بهتر است بگویم هیچ بودجه‌ای دریافت نمی‌کنیم. تمام افرادی که در گروه‌های جهادی کار می‌کنند، فی سبیل الله از کار و زندگی‌شان می‌زنند تا به خلق خدمت کنند. ما در گروه جهادی شهدا به خاطر اینکه بتوانیم به کار‌های معمول و روزانه خودمان برسیم، برای حرکت به سمت مناطق کم‌برخوردار عصر‌های چهارشنبه به راه می‌افتیم و سعی می‌کنیم قبل از نماز صبح روز شنبه به تهران برگردیم. خوب است بدانید تمام هزینه‌ها از جیب تک‌تک بچه‌ها انجام می‌شود، البته این حرف‌ها را نمی‌زنم تا منتی سر کسی باشد، چون ما وظیفه خودمان را انجام می‌دهیم. اگر این مطالب گفته می‌شود، صرفاً مطالبه‌گری است چراکه مقام معظم رهبری فرمودند: "مطالبه‌گر باشیم و خودمان را وسط میدان بدانیم. ” به این صورت نباشد که تنها به اصطلاح غر بزنیم، در حالی که هیچ کاری نکنیم. متأسفانه امروز بسیاری از افراد در حال گلایه و شکایت هستند، در حالی که هیچ کاری هم نمی‌کنند. من به همراه گروهم در حد بضاعت مان وسط میدان هستیم.»
این جهادگر با تأکید بر اینکه ما دغدغه داریم و دل‌مان نمی‌خواهد شاهد وجود محرومیت در ایران باشیم، ادامه می‌دهد: «چرا باید در شرق کشور دختر عقدکرده‌ای به دلیل عدم‌تأمین جهیزیه‌اش، هفت سال در خانه پدر مانده باشد؟ در حالی که اگر بموقع ازدواج می‌کرد، امروز می‌توانست فرزندی داشته باشد. همه این‌ها درد است.»
وی با بیان اینکه تاکنون توانسته‌ایم هفت زندانی با جرائم غیرعمد را آزاد کنیم که یکی از زندانیان مادری بود که به خاطر ضمانت برادر متواری‌اش در بند بود، می‌گوید: «همه این زندانی‌ها با جرائم غیرعمد با رقم ۵۰میلیون، ۲۰میلیون و حتی ۵میلیون‌تومان بودند. جهادگران تلاش کردند این مادر به خانه برگردد و کنار فرزندانش باشد.»
جهاد برای فرهنگ‌سازی
گروه جهادی شهدا در قالب یک صفحه مجازی، خیران زیادی را دور هم جمع کرده است. همنوع‌دوستانی که بسیاری از آن‌ها شاید حتی یک بار هم از نزدیک یکدیگر را ندیده باشند. کسانی که کمک‌های مالی خودشان را به صورت مجازی ارسال و در کار‌های خیر سهیم هستند.
یکی دیگر از ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد این گروه این است که در فیلم‌ها و گزارش‌هایی که از کارها و اقدامات‌شان منتشر می‌کنند، هرگز چهره هیچ‌کدام از خانواده‌های محروم و کم‌برخوردار را نشان نمی‌دهند. آن‌ها معتقدند «آبروی مؤمن از خانه کعبه بالاتر است.»
مسئول گروه جهادی شهدا معتقد است که در خدمت‌رسانی‌های‌شان به ویژه برای کودکان با یک تیر، دو نشان را هدف قرار می‌دهند؛ اول آنکه مایحتاج آن‌ها را تهیه می‌کنند و به دست‌شان می‌رسانند و سپس به واسطه این خدمات‌رسانی یک نوع خیررسانی، محبت و فرهنگ‌سازی برای کار‌های خداپسندانه را به کودکان آموزش می‌دهند.
اسماعیلی می‌گوید: «بالاخره این کودکان روزی بزرگ می‌شوند و در ذهن‌شان باقی می‌ماند که گروهی به روستای آن‌ها آمده و کمک‌رسانی کردند. این محبت‌کردن و انجام کار خیر به یک فرهنگ تبدیل می‌شود. همچنین نکته‌ای که در این موضوع مهم بوده، بحث اخلاقمداری است. ما باید به اعتقادات و باوری که داریم، پایبند باشیم و این موضوع را در عمل و اجرا نشان دهیم.»
او گریزی به نوع عملکردشان می‌زند و ادامه می‌دهد: «برای مثال زمانی که من و اعضای گروهم مشغول کار هستیم و صدای اذان را می‌شنویم، کارمان را تعطیل می‌کنیم و نمازمان را می‌خوانیم. این کودک ما را در چنین شرایطی می‌بیند، یعنی با عمل‌مان به او می‌گوییم که نماز واجب‌تر از کار است. در گروه تلاش می‌کنیم خدماتی که انجام می‌دهیم به صورت زنجیره‌ای باشد و این زنجیره هیچ‌گاه قطع نشود. اگر به کودک هفت سالهای که در روستای محروم است، کتاب هدیه می‌دهیم و در روستای محل زندگی‌اش کتابخانه می‌زنیم، پس از سال‌ها او تبدیل به نوجوان و جوانی می‌شود که می‌تواند کتابخانه روستایش را با کمک دوستانش اداره کند. به این صورت زنجیره خدمات‌رسانی قطع نمی‌شود و نسل به نسل این خدمت ادامه می‌یابد. کار‌های جهادی به نظرم یک صدقه جاری است که نسل به نسل در گردش است.»
حضور زوج‌های جهادگر جوان
در گروه جهادی شهدا، تک‌تک اعضا صادقانه و با اخلاق کار می‌کنند؛ موضوعی که مسئول گروه هم به آن اشاره می‌کند و در مورد خودش می‌گوید: «گاهی پیش آمده پدرم به دلیل بیماری نیاز به من داشته، اما به دلیل تعهد به مردم محروم روستا نتوانستم کنار ایشان باشم. از آنجا که تک‌پسر خانواده هستم، نسبت به پدر و مادرم تعهد دارم، اما گاهی آدم میان دو تعهد گیر می‌کند و ناچار است یکی را انتخاب کند.»
اسماعیلی ادامه می‌دهد: «به نوبه خودم واقعاً از خانواده‌ام ممنونم که من را در این مسیر قرار دادند و همیشه مرا حمایت می‌کنند. این خدماتی که انجام می‌دهم، حاصل تلاش‌های پدر و مادرم است و لطف‌هایی که در حق من داشته‌اند. از آن‌ها می‌خواهم این نبودن‌های من را ببخشند و حلال کنند چراکه واقعاً برای‌شان کم گذاشته‌ام. اگر آن‌ها همین جا بودند، خم می‌شدم و پای‌شان را می‌بوسیدم، چون هر چه دارم از دعای خیر و برکت وجود پدر و مادرم است.»
در بسیاری از گروه‌های جهادی زوج‌های جوانی حضور دارند که کارها را به صورت مشارکتی پیش می‌برند.
در گروه جهادی شهدا هم زوجی هستند که به همراه فرزند دختر شش ساله‌شان در حال خدمات‌رسانی به هموطنان هستند؛ اتفاقی بسیار لذت‌بخش که می‌تواند به صورت یک فرهنگ درآید و جوانان متأهل زیادی را به حضور در اردو‌ها ترغیب کند.
این نوع اتفاقات به الگو‌سازی و باورسازی منجر می‌شود و کودک از نزدیک مشاهده می‌کند که پدر و مادرش تا چه اندازه با اخلاص در مسیر محرومیت‌زدایی قدم برمی‌دارند. به گفته مسئول گروه جهادی شهدا، از همان روز‌های اول تشکیل این گروه تاکنون زوج‌های زیادی با آن‌ها همکاری کرده‌اند و حتی در مواقعی یک خانواده با تمام اعضا آمده و در اردو‌ها شرکت کرده‌اند؛ هر کدام گوشه‌ای از کار را گرفته و گرهی از مشکلات هموطنان‌شان باز کرده‌اند.
خدمت با اعتمادسازی
در صفحه مجازی گروه جهادی شهدا برای هر یک از پویش‌های انجام‌شده فیلم‌ها و عکس‌های مختلفی منتشر می‌شود که اسماعیلی در مورد این کار می‌گوید: «ما باید تصاویر و فیلم‌هایی از خدمت‌رسانی به ساکنان مناطق محروم منتشر کنیم. گرچه این کار مورد رضایت گروه و حتی دیگر گروه‌های جهادی نیست، اما زمانی که خیران کمک مالی می‌کنند ما نیز به ناچار عکس و فیلمی منتشر می‌کنیم تا بدانند که پول‌های ارسالی صرف چه خدماتی می‌شود. انتشار این فیلم‌ها و عکس‌ها جهت اعتمادسازی است.»
این جهادگر فعال ادامه می‌دهد: «در جنوب تهران و شرق کشور بیش از ۲۰۰سرویس بهداشتی و حمام ساخته‌ایم که البته اغلب آن‌ها در استان‌های شرقی بود. در آن مناطق خانم معلولی بود که برای استفاده از سرویس بهداشتی ناچار بود به خانه همسایه برود و چقدر برای این رفت‌وآمدهایش با مشکل روبه‌رو بودند. برای حل این مشکل از کمیته امداد آن منطقه کمک گرفتیم و با یکدیگر مشارکت داشتیم و تعامل مناسبی برقرار شد و در نهایت توانستیم برای این خانواده یک سرویس بهداشتی در محل سکونتش بسازیم.»
نیازمند همراهی سازمان‌ها
آنچه جهادگران می‌خواهند، سازمانی است که درگیر قید و بند میز و صندلی و کاغذ نباشد. هم اکنون سامانه‌ای به نام «اطلس جهادی» وجود دارد که همه گروه‌های جهادی باید در این سامانه ثبت شوند. گروه‌ها پیش از مأموریت حتماً باید در این سامانه ثبت‌نام کنند و موقعیت و لوکیشن مربوط را در آنجا به ثبت برسانند و پس از سفر گزارشی از روند اقدامات‌شان را در آن منتشر کنند.
مسئول گروه جهادی شهدا در این باره می‌گوید: «گاهی با وجود آنکه مأموریت‌مان را در سامانه اطلس جهادی به ثبت می‌رسانیم، زمانی که وارد منطقه محروم می‌شویم، ارگان‌های مختلف آن منطقه مانع کار می‌شوند و از ما درخواست مجوز می‌کنند. همچنین در خصوص گروه‌های جهادی باید بگویم که حین مأموریت ارگانی به ما بودجه نمی‌دهد و همه هزینه‌های سفر به عهده خودمان است و این در حالی بوده است که اعضای گروه به لحاظ اقتصادی در مرحله متوسط رو به پایین هستند.»
